Podłączanie zdalnych obciążeń

Systemy elektryczne są w większości budowane jako sieci kratowe mesh z wieloma połączeniami między różnymi odbiornikami i stacjami wytwórczymi. W takiej sieci energia może być wymieniana na różnych trasach, a koszt energii można uznać za wspólny dla wszystkich obciążeń w sieci. Istnieje jednak wiele trudno dostępnych miejsc, które nie są podłączone do sieci elektroenergetycznej.

Te zdalne obciążenia obejmują wyspy i miasta w odległych obszarach lub zakłady w odległych lokalizacjach, takich jak kopalnie. Dostarczanie energii do odległego odbiorcy może odbywać się poprzez transmisję promieniową z sieci kratowej mesh lub poprzez lokalną generację za pomocą generatorów Diesla lub turbin gazowych. W zależności od ilości potrzebnej energii elektrycznej, odległości od obciążenia i innych czynników geograficznych, transmisja prądu przemiennego lub stałego może uzupełniać lub nawet zastępować lokalne wytwarzanie energii jako źródło zasilania dla odległego obciążenia. Decyzja o wykorzystaniu transmisji AC lub DC będzie zależeć od konkretnych warunków technicznych i ekonomicznych poszczególnych projektów.

Zazwyczaj zdalne obciążenie musi mieć określoną wielkość, a lokalizacja nie może znajdować się zbyt blisko, aby rozwiązanie HVDC było konkurencyjne. Zdalne obciążenia śródlądowe są prawdopodobnie raczej niewielkie. Przykładowo, zasilanie odbiornika o mocy 100 MW za pomocą linii napowietrznej o długości 1000 km jest wykonalne dla HVDC Light, pod warunkiem, że może konkurować z lokalną generacją.

W przypadku przepraw morskich na wyspy i półwyspy, kable prądu przemiennego są wykonalne tylko na stosunkowo krótkich dystansach – około 80 km, w zależności od napięcia i poziomu mocy, ze względu na prądy ładowania kabla. Jest to klasyczne zastosowanie dla technologii HVDC.